Το σύμπαν που περιέχεται στο σώμα μας ακολουθεί αναλογικά την
δυναμική ισορροπία των αντιθέτων που διέπει την λειτουργία του ευρύτερου σύμπαντος.
Η κλασική βιολογία ακολουθεί
την ιδέα του Λουδοβίκου Παστέρ, ο οποίος στα τέλη του 1800 έκρινε ότι η
ασθένεια προέρχεται από τα έξω μικρόβια που εισβάλλουν στο σώμα όταν διαπεράσουν το προστατευτικό φράγμα του
δέρματος ή του βλεννογόνου. Η θεωρία του Παστέρ δεν έμεινε χωρίς αντίλογο...
Ο σύγχρονος του , Αντουάν Μπεσάν υπέθεσε ότι τα μικρόβια
είναι πανταχού παρόντα , ότι το εσωτερικό περιβάλλον του σώματος και η γενική κατάσταση
του ανθρώπου καθορίζουν τον βαθμό στον οποίο
αυτός είναι ευάλωτος σε μία ασθένεια. Είναι γεγονός ότι οι μύγες έλκονται από
τα σκουπίδια για να τραφούν αλλά σίγουρα δεν τα προκάλεσαν εκείνες και χωρίς αυτά θα πετούσαν μέχρι να βρουν κάπου αλλού
να τραφούν. Κατά συνέπεια στο ανθρώπινο σώμα πρέπει να υπάρχει κάποια εγγενής
κατάσταση που επιτρέπει στα μικρόβια να τραφούν και να προκαλέσουν ασθένεια
ανατρέποντας την ισορροπία με την υπερβολική ανάπτυξη τους.
Στο τέλος της ζωής
του ο Παστέρ υπαναχώρησε αλλά παρά την αλλαγή της άποψης του, η θεωρία των μικροβίων
κυριαρχεί ως σήμερα. Αυτή έδωσε αφορμή στην παστερίωση και την ανάπτυξη των αντιβιοτικών
, παρόλο που τα τελευταία έχουν σαν συνέπεια την δημιουργία ανθεκτικών στελεχών
βακτηρίων. Το κυνήγι του αόρατου εχθρού συνεχίστηκε με μεγαλύτερη ορμή όταν
προς το τέλος του 19ου αιώνα προτάθηκε ότι αόρατα σωματίδια (ιοί) μικρότερα από
τα βακτήρια μπορούν να προκαλέσουν επιδημικές ασθένειες για να φτάσουμε στην
ανάπτυξη συνεχούς αυξανόμενης φαρμακευτικής βιομηχανίας των εμβολίων. Ανακαλύπτοντας
όλο και πιο ισχυρά φάρμακα δημιουργούμε όλο και πιο ισχυρά βακτήρια γιατί όλα είναι θέμα ισορροπίας.
Ο σύγχρονος άνθρωπος
αγνοεί ευθαρσώς έννοιες όπως φύση, περιβάλλον, χρόνος, αρμονία καλλιεργώντας έναν
εγωιστικό πολιτισμό βασιζόμενο πάνω στην
ψευδαίσθηση του διαχωρισμού με την ιατρική και την βιολογία να την αντανακλούν. Καθώς
τα περισσότερα συστήματα είναι δυναμικά έτσι και ο κόσμος των κυττάρων
διακρίνεται από ρευστότητα, με τον διαρκή μετασχηματισμό να χαρακτηρίζει τον
μικρόκοσμο της ζωής όπως και τον μεγάκοσμο του διαστήματος. Τελικά δεν
βρισκόμαστε σε συνεχή πολιορκία όπως τείνει να πιστεύει ένας ακόλουθος του
Παστέρ, αλλά ούτε είμαστε αλώβητοι όσο καλλιεργούμε ένα δυνατό ανοσοποιητικό
σύστημα. Η υποτιθέμενη επίθεση λαμβάνει χώρα μόνο όταν δεν βρισκόμαστε σε ισορροπία
με τον εαυτό μας και την φύση, όταν
απομακρυνόμαστε από την ολιστική προσέγγιση του οργανισμού και όταν
αποποιούμαστε τα γενεσιουργά αίτια των συμπτωμάτων.