Ο άνθρωπος ,ως μέρος του Όλον ,ακολουθεί την συμπαντική αρχή της αντανάκλασης. Η αντανάκλαση διαφαίνεται στον ανθρώπινο εγκέφαλο μέσω του διαχωρισμού των ημισφαιρίων του. Το αριστερό ημισφαίριο είναι υπεύθυνο για τις λεκτικές, αναλυτικές, λογικές, νοητικές διεργασίες και το δεξί ημισφαίριο για τις συναισθηματικές, συγκινησιακές, αισθητικές λειτουργίες. Η εσωτερική αρμονία είναι αποτέλεσμα της μεταξύ τους ισορροπίας.
Η ολιστική θεώρηση συγχωνεύει τόσο την συμπαντική ευρύτητα όσο και την ατομική ολότητα. Ομοιοπαθητική θεραπευτική τέχνη και Ολιστική θεώρηση είναι
άρρηκτα συνδεμένες μεταξύ τους. Όλες οι διαταραχές προσλαμβάνονται σαν εκφράσεις ενός ευρύτερου συνόλου και βαρύνουσα σημασία κατέχει η μοναδικότητα του ατόμου. Με τα κατάλληλα ομοιοπαθητικά θεραπευτικά σκευάσματα δίνεται η απαραίτητη ώθηση στην ζωτική αυτοθεραπευτική δύναμη του οργανισμού ώστε να επιτελέσει τις απαραίτητες λειτουργίες για την θεραπεία.
άρρηκτα συνδεμένες μεταξύ τους. Όλες οι διαταραχές προσλαμβάνονται σαν εκφράσεις ενός ευρύτερου συνόλου και βαρύνουσα σημασία κατέχει η μοναδικότητα του ατόμου. Με τα κατάλληλα ομοιοπαθητικά θεραπευτικά σκευάσματα δίνεται η απαραίτητη ώθηση στην ζωτική αυτοθεραπευτική δύναμη του οργανισμού ώστε να επιτελέσει τις απαραίτητες λειτουργίες για την θεραπεία.
Η έννοια της ζωτικής δύναμης , εκείνης που « κρατά όλα τα μέρη ενός οργανισμού σε αξιοθαύμαστη αρμονική λειτουργία ζωής» (Σ. Χάνεμαν) , είναι ακρογωνιαίος λίθος στην θεραπευτική τέχνη. Η ζωτική αυτοθεραπευτική δύναμη γίνεται ορατή μέσω της εκδήλωσης των συμπτωμάτων της διαταραχής και εκδηλώνεται στα επίπεδα του οργανισμού , Νου, Ψυχή , Σώμα.
Τα γενεσιουργά αίτια των συμπτωμάτων κάθε επιπέδου ποικίλουν από άτομο σε άτομο. Αναντίρρητα, όλα τα αποτελέσματα δημιουργούνται από τις αντίστοιχες αιτίες . Με ολιστική ομοιοπαθητική διερεύνηση εντοπίζονται τα αίτια αλλοίωσης της ζωτικής δύναμης και γίνεται η αντίστοιχη σύνδεση των συμπτωμάτων. Η διερεύνηση επιτυγχάνεται μέσω της πρώτης βασικής συνάντησης και των επανεξετάσεων. Οι συναντήσεις έχουν την μορφή συζήτησης ,με τον ασθενή να εκφράζει τι τον απασχολεί και τον ομοιοπαθητικό να διερευνά σε όλα τα επίπεδα του οργανισμού , πάντα στα πλαίσια της ολότητας του ασθενή. Επισημαίνεται πως οι θεραπευτικές συναντήσεις δεν αντικαθιστώνται με τυχαίες συμβουλές παντός είδους, που τείνουν λόγω της μη ολιστικής προσέγγισης να βλάπτουν παρά να ωφελούν τόσο την ροή της θεραπείας ,όσο και την υγεία μακροπρόθεσμα.
Το ιστορικό , το εύρος της παθολογίας και η πολυπλοκότητα των αιτιών της διαταραχής αποτελούν τους βασικούς παράγοντες για την πορεία της θεραπείας . Πρωτεύουσα σημασία έχουν τα συμπτώματα σε νοητικό και σε συναισθηματικό επίπεδο , με τα συμπτώματα του σωματικού επίπεδου να ακολουθούν. Με περαιτέρω εμβάθυνση μπορούν να διακριθούν οι επιπλέον αξιολογήσεις των επιπέδων και για παράδειγμα ιεραρχικά ένα σύμπτωμα ενός ζωτικού οργάνου(καρδιά) να είναι σημαντικότερο από ένα σύμπτωμα σε δερματικό τοπικό επίπεδο (έκζεμα). Η αξιολόγηση της θεραπευτικής πορείας συμπορεύεται με την φυσική αντίληψη. Ο κανόνας του
C. Hering τοποθετεί την βελτίωση « από πάνω προς τα κάτω και από μέσα προς τα έξω και με την αντίθετη φορά εμφάνισης των συμπτωμάτων ». Με την θεραπεία, συνεπώς, να ξεκινάει από το νοητικό-συναισθηματικό επίπεδο και ολοκληρώνεται στο σωματικό , με το τελευταίο σύμπτωμα εμφάνισης να απομακρύνεται πρώτο και το πρώτο σύμπτωμα να απομακρύνεται τελευταίο.
Τα γενεσιουργά αίτια των συμπτωμάτων κάθε επιπέδου ποικίλουν από άτομο σε άτομο. Αναντίρρητα, όλα τα αποτελέσματα δημιουργούνται από τις αντίστοιχες αιτίες . Με ολιστική ομοιοπαθητική διερεύνηση εντοπίζονται τα αίτια αλλοίωσης της ζωτικής δύναμης και γίνεται η αντίστοιχη σύνδεση των συμπτωμάτων. Η διερεύνηση επιτυγχάνεται μέσω της πρώτης βασικής συνάντησης και των επανεξετάσεων. Οι συναντήσεις έχουν την μορφή συζήτησης ,με τον ασθενή να εκφράζει τι τον απασχολεί και τον ομοιοπαθητικό να διερευνά σε όλα τα επίπεδα του οργανισμού , πάντα στα πλαίσια της ολότητας του ασθενή. Επισημαίνεται πως οι θεραπευτικές συναντήσεις δεν αντικαθιστώνται με τυχαίες συμβουλές παντός είδους, που τείνουν λόγω της μη ολιστικής προσέγγισης να βλάπτουν παρά να ωφελούν τόσο την ροή της θεραπείας ,όσο και την υγεία μακροπρόθεσμα.
Το ιστορικό , το εύρος της παθολογίας και η πολυπλοκότητα των αιτιών της διαταραχής αποτελούν τους βασικούς παράγοντες για την πορεία της θεραπείας . Πρωτεύουσα σημασία έχουν τα συμπτώματα σε νοητικό και σε συναισθηματικό επίπεδο , με τα συμπτώματα του σωματικού επίπεδου να ακολουθούν. Με περαιτέρω εμβάθυνση μπορούν να διακριθούν οι επιπλέον αξιολογήσεις των επιπέδων και για παράδειγμα ιεραρχικά ένα σύμπτωμα ενός ζωτικού οργάνου(καρδιά) να είναι σημαντικότερο από ένα σύμπτωμα σε δερματικό τοπικό επίπεδο (έκζεμα). Η αξιολόγηση της θεραπευτικής πορείας συμπορεύεται με την φυσική αντίληψη. Ο κανόνας του
C. Hering τοποθετεί την βελτίωση « από πάνω προς τα κάτω και από μέσα προς τα έξω και με την αντίθετη φορά εμφάνισης των συμπτωμάτων ». Με την θεραπεία, συνεπώς, να ξεκινάει από το νοητικό-συναισθηματικό επίπεδο και ολοκληρώνεται στο σωματικό , με το τελευταίο σύμπτωμα εμφάνισης να απομακρύνεται πρώτο και το πρώτο σύμπτωμα να απομακρύνεται τελευταίο.
Αντίθετα με την ασθένεια , η θεραπευτική διαδικασία στοχεύει σε θέματα του παρόντος και του παρελθόντος. Ανάλογα με το επίπεδο παθολογίας είναι δυνατή η εμφάνιση παλαιότερων συμπτωμάτων με τον οργανισμό να «επαναφέρει» παρελθοντικές διαταραχές , ήπια και προσωρινά . Αυτή η προσπάθεια οδηγεί σε ολοκληρωτική απαλλαγή από τα γενεσιουργά αίτια σε όλο το μήκος έκτασης τους. Η προοδευτική ,αυτή ,απαλλαγή είναι ολόκληρη η θεραπευτική διαδικασία.
Γεγονός είναι πως η μη εξάλειψη των αιτιών μιας διαταραχής τείνει να ωθεί τα συμπτώματα να επιστρέφουν και συνεχώς να συνδέονται με την εμπειρία κάθε προηγούμενης κατάστασης. Η επανάληψη τους εμπεριέχει την πρότερη σχηματίζοντας κάθε φορά μια νέα ομόκεντρη , ευρύτερη και βαθύτερη κατάσταση.Οξείες και χρόνιες εκδηλώσεις διακρίνουν τις εκφράσεις της ασθένειας. Προεκτείνοντας, η επανάληψη σχετιζόμενων συμπτωμάτων ορίζουν την χρόνια αλλοίωση της ζωτικής δύναμης. Ενώ, συμπτώματα μεμονωμένα και προσωρινά φανερώνουν οξείες εκφράσεις διαταραχής. Οι δύο φάσεις είναι απόλυτα συνδεδεμένες μεταξύ τους , με την αποσπασματική αποσύνδεση τους να άρει την ολιστική θεώρηση.
Η έμφυτη τάση του οργανισμού για αυτοθεραπεία έχει έκδηλες εκφράσεις μέσω των οξέων φάσεων. Εκεί ο οργανισμός χρησιμοποιεί συγκεκριμένες οδούς αποβολής βλαπτικών παραγόντων σε όλα τα επίπεδα παθολογίας. Τα πλέον χαρακτηριστικά μέσα αποβολής είναι τα δάκρυα, ο ιδρώτας, ο πυρετός , η καταρροή ,η διάρροια και τα δερματικά εξανθήματα. Τα παραπάνω χαρακτηρίζονται ως μέσα αυτοθεραπείας όταν η διάρκεια τους χρονικά δεν καταπονεί τον οργανισμό. Το εύρος και η πολυπλοκότητα της διαταραχής ενδέχεται να ενταθεί σε περίπτωση μη συνετών και πολυάριθμων παρεμβάσεων σε αυτές τις φυσικές εκδηλώσεις. Οξείες φάσεις και φυσικές εκδηλώσεις λειτουργούν συνοδευτικά και εξισορροπητικά στην ευρύτερη ολότητα .
Ο χρόνος θεραπείας είναι απόλυτα συνυφασμένος με την ατομική μοναδικότητα με οποιαδήποτε προσπάθεια πρόβλεψης να οδηγεί σε αποτυχία.Μέγιστη απαίτηση του οργανισμού είναι η πραγματική ολιστική θεραπεία και όχι η απλή ανακούφιση συμπτωμάτων.Αυτό επιτυγχάνεται μέσω των συναντήσεων/επανεξετάσεων όπου συντελούν στην πλαισίωση της πρώτης λήψης του ιστορικού και στην άντληση πολύτιμων συμπερασμάτων για την ευρύτερη λειτουργία του οργανισμού κατά την διάρκεια της θεραπείας.Γενικότερα, η συχνότητα των συναντήσεων ορίζεται ανά περίπτωση σε συνδυασμό με την παθολογική κατάσταση και το στάδιο της θεραπευτικής διαδικασίας. Οργανισμοί κινούμενοι σε ένα πολύ καλό επίπεδο ομαλότητας και σταθερότητας, όπως τα παιδιά, η εκδήλωση συμπτωμάτων είναι εκείνη που καθορίζει τυχόν επανεξέταση. Αντίθετα , οργανισμοί με πολλαπλά , συνεχή συμπτώματα ,με την ανάγκη για εντατικότερη διεύρυνση επιτάσσουν συναντήσεις σε συντομότερο χρόνο.
Γεγονός είναι πως η μη εξάλειψη των αιτιών μιας διαταραχής τείνει να ωθεί τα συμπτώματα να επιστρέφουν και συνεχώς να συνδέονται με την εμπειρία κάθε προηγούμενης κατάστασης. Η επανάληψη τους εμπεριέχει την πρότερη σχηματίζοντας κάθε φορά μια νέα ομόκεντρη , ευρύτερη και βαθύτερη κατάσταση.Οξείες και χρόνιες εκδηλώσεις διακρίνουν τις εκφράσεις της ασθένειας. Προεκτείνοντας, η επανάληψη σχετιζόμενων συμπτωμάτων ορίζουν την χρόνια αλλοίωση της ζωτικής δύναμης. Ενώ, συμπτώματα μεμονωμένα και προσωρινά φανερώνουν οξείες εκφράσεις διαταραχής. Οι δύο φάσεις είναι απόλυτα συνδεδεμένες μεταξύ τους , με την αποσπασματική αποσύνδεση τους να άρει την ολιστική θεώρηση.
Η έμφυτη τάση του οργανισμού για αυτοθεραπεία έχει έκδηλες εκφράσεις μέσω των οξέων φάσεων. Εκεί ο οργανισμός χρησιμοποιεί συγκεκριμένες οδούς αποβολής βλαπτικών παραγόντων σε όλα τα επίπεδα παθολογίας. Τα πλέον χαρακτηριστικά μέσα αποβολής είναι τα δάκρυα, ο ιδρώτας, ο πυρετός , η καταρροή ,η διάρροια και τα δερματικά εξανθήματα. Τα παραπάνω χαρακτηρίζονται ως μέσα αυτοθεραπείας όταν η διάρκεια τους χρονικά δεν καταπονεί τον οργανισμό. Το εύρος και η πολυπλοκότητα της διαταραχής ενδέχεται να ενταθεί σε περίπτωση μη συνετών και πολυάριθμων παρεμβάσεων σε αυτές τις φυσικές εκδηλώσεις. Οξείες φάσεις και φυσικές εκδηλώσεις λειτουργούν συνοδευτικά και εξισορροπητικά στην ευρύτερη ολότητα .
Ο χρόνος θεραπείας είναι απόλυτα συνυφασμένος με την ατομική μοναδικότητα με οποιαδήποτε προσπάθεια πρόβλεψης να οδηγεί σε αποτυχία.Μέγιστη απαίτηση του οργανισμού είναι η πραγματική ολιστική θεραπεία και όχι η απλή ανακούφιση συμπτωμάτων.Αυτό επιτυγχάνεται μέσω των συναντήσεων/επανεξετάσεων όπου συντελούν στην πλαισίωση της πρώτης λήψης του ιστορικού και στην άντληση πολύτιμων συμπερασμάτων για την ευρύτερη λειτουργία του οργανισμού κατά την διάρκεια της θεραπείας.Γενικότερα, η συχνότητα των συναντήσεων ορίζεται ανά περίπτωση σε συνδυασμό με την παθολογική κατάσταση και το στάδιο της θεραπευτικής διαδικασίας. Οργανισμοί κινούμενοι σε ένα πολύ καλό επίπεδο ομαλότητας και σταθερότητας, όπως τα παιδιά, η εκδήλωση συμπτωμάτων είναι εκείνη που καθορίζει τυχόν επανεξέταση. Αντίθετα , οργανισμοί με πολλαπλά , συνεχή συμπτώματα ,με την ανάγκη για εντατικότερη διεύρυνση επιτάσσουν συναντήσεις σε συντομότερο χρόνο.
«Δεν θα σταματήσουμε να εξερευνούμε. Και το τέλος της
εξερεύνησης μας θα είναι όταν θα φτάσουμε εκεί από όπου
ξεκινήσαμε και θα ανακαλύψουμε το μέρος για πρώτη φορά».
εξερεύνησης μας θα είναι όταν θα φτάσουμε εκεί από όπου
ξεκινήσαμε και θα ανακαλύψουμε το μέρος για πρώτη φορά».
Τ.Eliot
Το ιδεατό της έννοιας της ισορροπίας τείνει να αποκτά μυθικές διαστάσεις. Όμως ,όσο ιδεατή είναι η κατάσταση ισορροπίας, τόσο πραγματική μπορεί να γίνει και η επίτευξη της. Αφουγκραζόμενοι τον εαυτό μας και στρέφοντας την ενέργεια μας στην εξερεύνηση των αιτιών που στερούν την εσωτερική μας αρμονία κατ’ ουσία εκτείνουμε εαυτόν και δυνατότητες στο άπειρο. Εκεί, ο καθένας μπορεί και αναλαμβάνει την προσωπική ευθύνη άνω θρώσκωντας , απολαμβάνοντας την πραγματική ουσία της ύπαρξης του.
Μαργαρίτα Νομικού
(1/9/2015)
(1/9/2015)