« To Όλον είναι μεγαλύτερο από το άθροισμα των μερών του » Αριστοτέλης
Όλον και άθροισμα μερών ορίζεται ως ένα πολύπλοκο διασυνδεδεμένο δίκτυο μερών, με τα μέρη να έχουν συνεργικές ιδιότητες. Αυτή η συνέργεια των παραγόντων που έρχονται σε επαφή δημιουργούν ένα αποτέλεσμα πολύ μεγαλύτερο και ουσιαστικότερο από το άθροισμα τους.
Πως όμως το Ένα υπάρχει χωρίς το ‘Ολον ;
Πως το Όλον υπάρχει χωρίς το Ένα;
Όλότητα , άθροισμα και ουσιαστικό αποτελούν αναπόσπαστο μέρος ενός συστήματος δυναμικής ισορροπίας . Από αυτή τη δυναμική προκύπτει η πολύπλοκότητα και η σύνθεση στην αλυσίδα της ζωής .
Τα τελευταία χρόνια γίνεται μια αλλαγή στην επιστημονική θεώρηση των
φυσικών και βιολογικών φαινομένων . Η ζωή δεν εμπίπτει πλέον στο
περιορισμένο πλαίσιο της νευτώνειας φυσικής με την μηχανιστική
προσέγγιση να δίνει την θέση της σε μία συστημική/ολιστική θεώρηση της
πραγματικότητας που πλέον αποδεικνύεται πειραματικά.
Οι επιστήμονες παρατηρώντας την συμπεριφορά των σωματιδίων του μικρόκοσμου, διαπίστωσαν ότι τα σωματίδια συμπεριφέρονται διαφορετικά όταν τα παρατηρούν και διαφορετικά όταν δεν τα παρατηρούν. Αρχικά το φαινόμενο ερμηνεύτηκε σαν αδυναμία του πειράματος , στην συνέχεια όμως κατέληξαν ότι η πράξη της παρατήρησης ενός υποκειμένου το αλλάζει και ότι οι παρατηρητές είναι κατά μία απολύτως πραγματική έννοια μέρος του πειράματος. Η έννοια της παρατήρησης ταυτόχρονα είναι και παρατήρηση και συμμετοχή , με τον παρατηρητή να συμμετέχει και να επηρεάζει το σύστημα που παρατηρεί .Προεκτείνοντας λοιπόν , η παρατήρηση είναι και συμμετοχή αλλά και δημιουργία.
Τα σωματίδια συμπεριφέρονται διαφορετικά όταν τα παρατηρούν και αυτό σημαίνει πως δεν ξέρουμε πως συμπεριφέρονται όταν δεν τα παρατηρούν. Επιπλέον , δεν ξέρουμε και εάν υπάρχουν , όταν δεν τα παρατηρεί κανείς.Η κβαντομηχανική μας ανάγκασε να λάβουμε υπ’όψιν ότι ο παρατηρητής είναι αναγκαίος για την δημιουργία του Σύμπαντος όπως και το Σύμπαν για την δημιουργία του παρατηρητή. Γι αυτό και η ρήση του Αναξαγόρα «μη ενεποίει αυτώ ο νους κίνησιν , μήδε διέκρινεν » δηλαδή όλα τα πράγματα αρχικά ήταν ίδια μεταξύ τους,μετά ήρθε ο νους και ξεχώρισε το ένα από το άλλο ,θέτει τον ανθρώπινο νού και συνείδηση σαν κυρίαρχο όλων.
Μένοντας στον κόσμο των φαινομένων και στο πεπερασμένο των αισθήσεων ο κόσμος εμφανίζεται κατακερματισμένος και το μοντέλο δεν είναι ποτέ επαρκές.Κινούμενοι σε αυτή τη δυναμική συν-λειτουργία, οι ασθένειες πρέπει να μελετηθούν με μία διαφορετική επιστημονική προσέγγιση και όχι ως μεμονωμένες διαταραχές της λειτουργίας οργανικών συστημάτων.
(απόσπασμα )
Μαργαρίτα Νομικού
Οι επιστήμονες παρατηρώντας την συμπεριφορά των σωματιδίων του μικρόκοσμου, διαπίστωσαν ότι τα σωματίδια συμπεριφέρονται διαφορετικά όταν τα παρατηρούν και διαφορετικά όταν δεν τα παρατηρούν. Αρχικά το φαινόμενο ερμηνεύτηκε σαν αδυναμία του πειράματος , στην συνέχεια όμως κατέληξαν ότι η πράξη της παρατήρησης ενός υποκειμένου το αλλάζει και ότι οι παρατηρητές είναι κατά μία απολύτως πραγματική έννοια μέρος του πειράματος. Η έννοια της παρατήρησης ταυτόχρονα είναι και παρατήρηση και συμμετοχή , με τον παρατηρητή να συμμετέχει και να επηρεάζει το σύστημα που παρατηρεί .Προεκτείνοντας λοιπόν , η παρατήρηση είναι και συμμετοχή αλλά και δημιουργία.
Τα σωματίδια συμπεριφέρονται διαφορετικά όταν τα παρατηρούν και αυτό σημαίνει πως δεν ξέρουμε πως συμπεριφέρονται όταν δεν τα παρατηρούν. Επιπλέον , δεν ξέρουμε και εάν υπάρχουν , όταν δεν τα παρατηρεί κανείς.Η κβαντομηχανική μας ανάγκασε να λάβουμε υπ’όψιν ότι ο παρατηρητής είναι αναγκαίος για την δημιουργία του Σύμπαντος όπως και το Σύμπαν για την δημιουργία του παρατηρητή. Γι αυτό και η ρήση του Αναξαγόρα «μη ενεποίει αυτώ ο νους κίνησιν , μήδε διέκρινεν » δηλαδή όλα τα πράγματα αρχικά ήταν ίδια μεταξύ τους,μετά ήρθε ο νους και ξεχώρισε το ένα από το άλλο ,θέτει τον ανθρώπινο νού και συνείδηση σαν κυρίαρχο όλων.
Μένοντας στον κόσμο των φαινομένων και στο πεπερασμένο των αισθήσεων ο κόσμος εμφανίζεται κατακερματισμένος και το μοντέλο δεν είναι ποτέ επαρκές.Κινούμενοι σε αυτή τη δυναμική συν-λειτουργία, οι ασθένειες πρέπει να μελετηθούν με μία διαφορετική επιστημονική προσέγγιση και όχι ως μεμονωμένες διαταραχές της λειτουργίας οργανικών συστημάτων.
Η κεντρική κατάσταση συνδέει την συνειδητότητα , το νου , το συναίσθημα και το σώμα με όλες τις διαταραχές να προσλαμβάνονται ως εκφράσεις ενός ευρύτερου συνόλου. Βαρύνουσα σημασία κατέχει ο μοναδικός τρόπος αντανάκλασης της πραγματικότητας από το εκάστοτε άτομο.
Οι εκφράσεις του ευρύτερου συνόλου καθρεφτίζουν την γενεσιουργό αιτία της διαταραχής με την μοναδικότητα του ατόμου να έχει τον υπέρτατο ρόλο. Η αιτία ποικίλει τόσο από άτομο σε άτομο τόσο και από περίοδο σε περίοδο στο ίδιο το άτομο.
Ο υποκειμενικός τρόπος με τον οποίο ερμηνεύουμε τις πληροφορίες που εισέρχονται στην συνειδητότητα μας από το εξωτερικό περιβάλλον αντανακλά την αντίληψη που έχουμε για την πραγματικότητα. Η ερμηνεία των γεγονότων που μας περιβάλλουν διαμορφώνει τις αντιλήψεις μας.
Ο υποκειμενικός τρόπος με τον οποίο ερμηνεύουμε τις πληροφορίες που εισέρχονται στην συνειδητότητα μας από το εξωτερικό περιβάλλον αντανακλά την αντίληψη που έχουμε για την πραγματικότητα. Η ερμηνεία των γεγονότων που μας περιβάλλουν διαμορφώνει τις αντιλήψεις μας.
Μαργαρίτα Νομικού